به گزارش خبرگزاری مهر آرمین طهماسبی راد- مجری طرح باز سازی سلول‌ها و بافت‌های بدن به روش مهندسی بافت را در مقایسه با کارگذاری ایمپلنت‌ها و استفاده از دستگاه‌های دیالیزی و کبد مصنوعی، روشی بهتر و مناسب‌تر برای بدن ذکر کرد.
وی با بیان اینکه مهندسی بافت، در واقع ترمیم بافت‌های آسیب دیده به کمک سازه‌های مهندسی است، ادامه داد: این روش در نهایت منجر به تشکیل کامل بافت از دست رفته می‌شود از این رو اگر بتوانیم برای ترمیم آسیب‌های بافتی از سلول‌های خود بدن استفاده کنیم، علاوه بر آن که عملکرد حقیقی ارگان آسیب دیده بازخواهد گشت، عوارض جانبی ناشی از کبدهای مصنوعی کاهش خواهد یافت.
طهماسبی، اشاره به اینکه برخی مراکز پژوهشی معتبر دنیا در سال‌های اخیر به مهندسی بافت به عنوان راهکار جدیدی برای درمان بیماری‌ها روی آورده‌اند، افزود: در این طرح علاوه بر روش‌های متداول مهندسی بافت کبد، با استفاده از رفتار الکتریکی سلول‌ها، آنها به صورت آزمایشگاهی تکثیر شدند.
مجری طرح یادآور شد: سلول‌ها با پیام‌های الکتریکی که می‌فرستند، سلول‌های مجاور را از تکثیر و سلامت خود باخبر می‌کنند. لذا با کمک تهییج سلول‌ها و تهیه بستر مناسب برای ارتباط الکتریکی بیشتر مابین آنها، این خود سلول‌ها هستند که موتو محرکی برای رشد سایر سلول‌های درکنار خود میشوند.
وی گفت: با توجه به این ویژگی در این پروژه تحقیقاتی در ساخت داربست سلولی اسفنجی از نوعی پلیمر رسانای الکتریکی استفاده کردیم.
پژوهشگر طرح افزود: بافت کبد 10 برابر بافت‌های دیگر غذا و اکسیژن مصرف می‌کند و بیش از 110 عملکرد مختلف را در بدن بر عهده دارد، در حالی که بهترین کبدهای مصنوعی و دستگاه‌های جایگزین کبدی کمتر از 5 مورد از این وظایف را می‌توانند به انجام رسانند.این در حالی است که داربست سلولی در صورتی که بتواند کبد طبیعی را در بدن بیمار ایجاد کند، می‌تواند تحول شگرفی در درمان بیماران به وجود آورد.
وی خاطر نشان کرد: در این پژوهش از موادی چون کلاژن، ژلاتین، کیتوسان و هیالورونیک اسید در کنار نوعی پلیمر رسانا، به شکل هیدروژل در آمده و سلول‌های کبد انسانی از اهدا کننده بر روی آنها کشت شدند.
طهماسبی راد افزود: در حالی که سلول‌های طبیعی به طور معمول نمی‌توانند بیش از چهار روز در خارج از بدن زنده بمانند، ما در این آزمایش موفق شدیم این سلول‌ها را 21 روز در محیط آزمایشگاهی زنده نگاه داشته و تکثیر آنها را به نحوی صورت دهیم که عملکرد کبدی را برآورده سازند.
به گفته وی داربست‌های به کار گرفته شده در این تحقیق زیست تخریب پذیر هستند و سلول‌ها به تدریج در حفرات آن رشد کرده و با تخریب داربست، ماده‌ای که در داخل بدن قرار داده شده از بین رفته و بافت ترمیم می‌شود.
طهماسبی راد، یادآور شد: در مراحل بعدی این پژوهش باید آزمون‌های حیوانی و انسانی را برای رسیدن به محصول طی کند.
